René Demaret was een pianist, componist en dirigent.  In de jaren ’20 was hij wellicht de populairste componist in België in de music hall en in de jazz. Een opvallende figuur, en nu onterecht vergeten. Informatie over zijn privé-leven, zijn vorming of zijn carrière zijn bijzonder schaars. Bij bladmuziekverzamelaars zal de naam van Demaret wellicht wel bekend zijn. Er circuleren nog steeds talloze originele uitgaves van zijn muziek met prachtige frontpagina’s, o.a. van René Magritte, Dominique Van Caulaert, Valery, Henval, Peter De Greef,…

Demaret werd geboren in Frankrijk, maar bracht zijn professionele carrière door in België. Hij maakte in 1925 als dirigent van de Miami Jazz Band de eerste belangrijke reeks Belgische jazz band opnames in Londen, Gent en Parijs (telkens onder een andere bandnaam). Het is opmerkelijk dat drie verschillende bedrijven het risico namen om opnames van hetzelfde orkest te maken in een tijd waarin muziek opnemen omslachtig en duur was.  Het bewijst dat het de moeite waard was.

Geïnspireerd door de Broadway-muziek en de Amerikaanse jazz componeert Demaret zelf in deze stijlen. Met de Miami Jazz Band treedt hij op in België en in Parijs. In de jaren ’20 wordt veel van zijn muziek uitgegeven, in veel locale uitgeverijen, maar ook door grotere spelers zoals Schott Frères Editions in België, Salabert in Frankrijk,  en verschillende in de USA.  Bij de meest uitgaves van muziek uit die periode zit ook een partij voor de piano-conducteur. Dit is ook wat Demaret was: bij veel uitvoeringen van zijn muziek dirigeerde hij en speelde hij tegelijkertijd de pianopartij.

Zijn muziek wordt in Europa en in de USA en Canada uitgevoerd. Ze wordt opgenomen op pianorollen, en door verschillende uitvoerders en bands op grammofoonplaat gezet, zelfs in New York, en gedistribueerd tot in Mexico en Zuid-Amerika.

In de jaren ’30 legt hij zich meer toe op het schrijven en arrangeren van filmmuziek. Daarmee vervoegt hij zich bij die vele anonieme artiesten die voor de cinema werkten, en waar geen spoor meer van te vinden is.

Amour de Tzigane zal wellicht voor de music hall gecomponeerd zijn, het kleurrijke variété-theater, ergens tussen circus en revue. In deze Czardas wordt het ensemble geleid door de zigeunerviool, en meegevoerd naar de expressieve extremen van diepe melancholie en opzwepende lichamelijkheid, en heel veel daar tussen.

bronnen van teksten en foto’s : https://wordpress.com/page/artdecomusic.be/1547